สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ เลย เรื่องเรียนภาษาอังกฤษเนี่ย บอกตามตรงนะ ตอนแรกๆ นี่คือแบบ… งูๆ ปลาๆ มาก เรียนมาตั้งแต่เด็กแต่ก็ยังพูดไม่ได้สักที ฟังก็ไม่ค่อยจะออก มันน่าหงุดหงิดใจตัวเองจริงๆ
จุดเริ่มต้นความตั้งใจ (อีกครั้ง)
คือเรื่องมันเริ่มจากตอนที่ผมอยากจะหาข้อมูลบางอย่างในอินเทอร์เน็ต แล้วแหล่งข้อมูลดีๆ ส่วนใหญ่มันเป็นภาษาอังกฤษหมดเลยครับ จะใช้กูเกิลแปลอย่างเดียวมันก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง อ่านแล้วงงๆ แถมบางทีอยากดูหนัง ดูซีรีส์ฝรั่งแบบไม่ต้องรอซับไทยใจจะขาด หรือฟังเพลงสากลแล้วเข้าใจความหมายลึกซึ้งกะเค้าบ้าง เลยตัดสินใจว่า เอ้อ! ต้องจริงจังสักทีวะ ไม่งั้นชาตินี้คงไม่ได้เรื่องแน่ๆ
ลงมือปฏิบัติ ลองผิดลองถูก
ผมก็เริ่มจากอะไรง่ายๆ ก่อนเลยครับ
- โหลดแอปเรียนภาษา: อันนี้มีเยอะมาก ผมลองไปหลายตัวเลย แรกๆ ก็สนุกดีนะ เหมือนเล่นเกม แต่พอผ่านไปสักพักมันเริ่มเบื่อๆ ซ้ำๆ เดิมๆ แต่มันก็ช่วยให้จำศัพท์พื้นฐานได้บ้างแหละ
- ดูหนัง/ซีรีส์ พร้อมซับ: อันนี้ผมว่าเวิร์คมาก เริ่มจากเปิดซับไทยก่อน แล้วพยายามฟังเสียงอังกฤษไปด้วย พอเริ่มชินก็เปลี่ยนเป็นซับอังกฤษ แรกๆ นี่หยุดบ่อยมาก เปิดดิกชันนารีกันรัวๆ แต่พอทำไปเรื่อยๆ เออ มันเริ่มเข้าใจมากขึ้นว่ะ เริ่มจับสำเนียงได้
- ฟังเพลงสากล: ปกติก็ชอบฟังอยู่แล้ว คราวนี้ลองเปิดเนื้อเพลงตามไปด้วย แล้วพยายามร้องตาม มันช่วยเรื่องการออกเสียงกับจำศัพท์แปลกๆ ใหม่ๆ ได้ดีเลยนะ แถมสนุกด้วย
- อ่านบทความง่ายๆ: หาพวกข่าว บล็อก หรือเรื่องสั้นภาษาอังกฤษง่ายๆ มาอ่าน แรกๆ ก็ตะกุกตะกักหน่อย อ่านไปแปลไป แต่ก็พยายามอ่านให้จบเรื่อง มันช่วยให้เห็นโครงสร้างประโยคมากขึ้น
ช่วงแรกๆ ก็มีท้อบ้างนะครับ บางทีรู้สึกว่าทำไมมันไม่พัฒนาเลยวะ ยังฟังไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม แต่ก็พยายามบอกตัวเองว่าอย่าเพิ่งยอมแพ้ ทำไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง
ก้าวข้ามความกลัว เริ่มเอาไปใช้งานจริง
พอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองพอมีคลังศัพท์กับพอจะฟังออกบ้างแล้ว ก็ถึงขั้นตอนที่ยากที่สุดสำหรับผมเลย คือ การพูด ครับ โคตรกลัวเลย กลัวพูดผิด กลัวแกรมมาร์มั่ว กลัวเค้าฟังไม่รู้เรื่อง
ผมเริ่มจากลองคุยกับตัวเองหน้ากระจกก่อนครับ คิดสถานการณ์สมมุติขึ้นมาแล้วก็ลองพูดๆ ไป อาจจะดูบ้าๆ หน่อย แต่มันช่วยลดความประหม่าได้นะ
หลังจากนั้นก็รวบรวมความกล้า ลองไปหาเพื่อนต่างชาติคุยดูบ้าง ผมใช้พวกแอปหาเพื่อนคุยภาษา แรกๆ นี่เหงื่อแตกพลั่กเลย พูดติดๆ ขัดๆ แต่ส่วนใหญ่เค้าใจดีนะ เค้าพยายามเข้าใจเรา แล้วก็ช่วยแก้ให้ด้วย พอมันเริ่มคุยรู้เรื่องบ้างนิดหน่อยเท่านั้นแหละ ความมั่นใจมันมาเลยครับ
ผมยังจำได้เลย มีครั้งนึงไปเที่ยวแล้วเจอฝรั่งหลงทาง ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเข้าไปถามเค้าว่า “Can I help you?” ตอนนั้นใจเต้นตึ้กตั้กเลยนะ แต่พอเค้าตอบกลับมาแล้วเราเริ่มสื่อสารกันได้ ช่วยเค้าจนถึงที่หมายได้สำเร็จ โอ้โห…ความรู้สึกตอนนั้นมันภูมิใจในตัวเองเล็กๆ เลยนะ แบบว่า เฮ้ย ภาษาอังกฤษกูพอใช้ได้นี่หว่า!
ทุกวันนี้ก็ยังเรียนรู้อยู่
มาถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่ได้เก่งเทพอะไรมากมายนะครับ แต่ก็สามารถสื่อสารในชีวิตประจำวันได้คล่องขึ้นเยอะ ดูหนังฟังเพลงรู้เรื่องมากขึ้น อ่านบทความภาษาอังกฤษได้สบายๆ สิ่งสำคัญที่ผมค้นพบคือ ความสม่ำเสมอ กับ การไม่กลัวที่จะผิด ครับ
ไม่ต้องรอให้พร้อมทุกอย่างแล้วค่อยเริ่ม ทำไปเลย ผิดก็แก้ไข ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิดหรอกครับ หา วิธีที่ตัวเองชอบ แล้วก็สนุกไปกับมัน ผมว่านั่นแหละคือกุญแจสำคัญเลย
หวังว่าประสบการณ์ของผมจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ ที่กำลังพยายามเรียนภาษาอังกฤษอยู่นะครับ สู้ๆ ครับ!
