โอเคครับเพื่อนๆ วันนี้อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ตรงของผมเลยนะ กับการพยายามงมๆ เรียนภาษาอังกฤษแบบเริ่มต้นจากศูนย์จริงๆ คือแบบไม่รู้อะไรเลย
ตอนแรกเลยนะ ผมก็เหมือนหลายๆ คนนั่นแหละ คืออยากจะพูดภาษาอังกฤษได้บ้าง เห็นคนอื่นเขาพูดกันคล่องๆ ก็รู้สึกว่าเออ มันเท่ดี แล้วก็คิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์กับชีวิตบ้างแหละไม่มากก็น้อย ก็เลยตัดสินใจว่า เอาวะ! ลองดูสักตั้ง
จุดเริ่มต้นของการลงมือทำ
ผมเริ่มจากการไปเดินด้อมๆ มองๆ แถวร้านหนังสือ หาหนังสือสอนภาษาอังกฤษสำหรับเด็กประถมเลยนะ คิดเอาเองว่ามันน่าจะง่ายสุดแล้ว ฮ่าๆๆ ก็ได้มาเล่มนึง เป็นพวกคำศัพท์พื้นฐาน รูปภาพเยอะๆ สีสันสดใสหน่อย จะได้ไม่เบื่อ
จากนั้นก็ลองเปิดยูทูปดูครับ โอ้โห ช่องสอนภาษาอังกฤษนี่เยอะมาก เลือกไม่ถูกเลย ผมก็ลองสุ่มๆ ดูไปเรื่อยๆ บางช่องก็สอนสนุกดี บางช่องก็ดูแล้วง่วงนอน สรุปคือช่วงแรกนี่สะเปะสะปะมาก จับอันนู้นนิด อันนี้หน่อย ไม่เป็นชิ้นเป็นอันสักเท่าไหร่
ช่วงลองผิดลองถูก
ผมก็เริ่มรู้สึกว่า เอ๊ะ ทำไมมันไม่ค่อยเข้าหัวเลยวะ จำวันนี้ พรุ่งนี้ลืม! เลยมานั่งคิดว่าสงสัยวิธีเรามันยังไม่ถูกทางแน่ๆ เลยลองเปลี่ยนแผนใหม่
- เริ่มจากคำศัพท์ใกล้ตัว: ผมเอาสมุดมาเล่มนึง เริ่มจดคำศัพท์ง่ายๆ ที่เจอในชีวิตประจำวัน เช่น ของในบ้าน สัตว์เลี้ยง สีต่างๆ แล้วก็พยายามท่องจำวันละ 5-10 คำก่อนนอน
- หาแอปพลิเคชันช่วย: ลองโหลดแอปสอนภาษามาเล่นดูครับ มีหลายแอปเลยที่ทำออกมาเหมือนเกม ทำให้ไม่ค่อยน่าเบื่อ ผมก็เล่นไปเรื่อยๆ ผิดบ้างถูกบ้างก็ถือว่าเป็นการทบทวน
- พยายามฟังบ่อยๆ: ถึงจะฟังไม่รู้เรื่อง ผมก็ลองเปิดเพลงสากลเบาๆ หรือการ์ตูนเด็กภาษาอังกฤษแบบมีซับไทยคลอๆ ไป เวลาทำงานบ้านหรือทำอะไรเพลินๆ กะว่าให้หูมันคุ้นเคยกับสำเนียงบ้างก็ยังดี
- กล้าที่จะพูด (กับตัวเองก่อน): อันนี้แอบเขินนะ คือผมลองพูดคำศัพท์หรือประโยคง่ายๆ กับตัวเองหน้ากระจก เช่น “This is a book.” “I am hungry.” อะไรแบบนี้ไปเรื่อยเปื่อย ให้ปากมันชิน
อุปสรรคและความท้อแท้
แน่นอนครับว่ามันไม่ได้ราบรื่น ช่วงแรกๆ นี่ท้อมาก หลายครั้งที่รู้สึกว่าหรือเราจะไม่มีหัวด้านนี้จริงๆ วะเนี่ย มันยากจัง ออกเสียงก็เพี้ยน ฟังก็ไม่ทัน บางทีก็ขี้เกียจ ไม่มีวินัย วันไหนเหนื่อยๆ ก็ไม่อยากจะหยิบหนังสือมาเปิดแล้ว
แต่พอคิดถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้ตอนแรก บวกกับเสียดายเวลาที่ลงแรงไปแล้วนิดหน่อย ก็เลยฮึดสู้ขึ้นมาใหม่ บอกตัวเองว่าค่อยๆ ไป ไม่ต้องรีบร้อนเหมือนใครเขา เอาแค่ให้ดีกว่าเมื่อวานก็พอ
ผลลัพธ์เล็กๆ น้อยๆ ที่ได้เห็น
พอพยายามทำแบบนี้มาสักพักใหญ่ๆ นะครับ มันก็เริ่มเห็นผลบ้างนะ คือเริ่มจำคำศัพท์ได้มากขึ้น เริ่มฟังออกเป็นคำๆ บ้าง จากที่เมื่อก่อนฟังเป็นเสียงอะไรก็ไม่รู้ เริ่มพอจะเดาความหมายจากประโยคง่ายๆ ได้บ้างแล้ว
ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้เก่งกาจอะไรเลยนะครับ ยังต้องฝึกอีกเยอะมากๆ แต่อย่างน้อยก็รู้สึกว่าตัวเองมาไกลกว่าจุดเริ่มต้นพอสมควร จากคนที่ไม่รู้อะไรเลย ตอนนี้ก็พอจะอ่านป้ายภาษาอังกฤษง่ายๆ ได้บ้าง ฟังเพลงแล้วพอจะจับใจความได้นิดหน่อย (นิดหน่อยจริงๆ นะ ฮ่าๆ)
ผมว่าสิ่งสำคัญที่สุดเลยนะคือ ความสม่ำเสมอ กับ อย่ากลัวที่จะผิดพลาด เริ่มจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ค่อยๆ เก็บเกี่ยวไปเรื่อยๆ ไม่ต้องเปรียบเทียบตัวเองกับใคร ทำในแบบของเรานี่แหละครับ
นี่ก็เป็นประสบการณ์การเริ่มเรียนภาษาอังกฤษแบบบ้านๆ ของผมนะครับ หวังว่าจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ ที่กำลังคิดจะเริ่มต้นเหมือนกันนะ สู้ๆ ครับ!
