เอาล่ะ วันนี้จะมาเล่าเรื่องที่เคยลองผิดลองถูกกับการเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่เริ่มเลยนะ คือแบบศูนย์สนิท ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ตอนนั้นรู้สึกว่า เฮ้ย ทำไมเรามันกระจอกจังวะ ภาษาอังกฤษนี่มันจำเป็นโคตรๆ ในชีวิตเลย ไม่ว่าจะเรื่องงาน เรื่องเที่ยว หรือแม้แต่ดูหนังฟังเพลงให้มันอินๆ หน่อย
ตอนแรกก็งงๆ นะ ว่าจะเริ่มยังไงดีวะ ไปซื้อหนังสือแกรมมาร์เล่มหนาๆ มาเลย โอ้โห เปิดไปสองหน้า หลับครับท่านผู้ชม อะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมด ศัพท์ก็ยาก กฎก็เยอะ คือท้อตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยก็ว่าได้
แล้วก็มีคนแนะนำว่าให้ลองดูหนังฝรั่งแบบมีซับไทย เออ อันนี้เข้าท่าหน่อย แรกๆ ก็อ่านแต่ซับนั่นแหละ พยายามจะฟังไปด้วยนะ แต่มันเร็วเกิ๊น ฟังไม่ทันจริงๆ บางทีก็เปิดซับอังกฤษคู่ไปด้วยเลย ก็พอจะเดาๆ ได้บ้าง แต่ก็ยังจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูกอยู่ดี
ลองผิดลองถูกสารพัดวิธี
ช่วงนั้นนี่คือลองไปเรื่อยเลยนะ
- แอปพลิเคชันเรียนภาษา: โหลดมาเต็มเครื่องเลยครับ แรกๆ ก็สนุกดีนะ มีเกมให้เล่น มีคำศัพท์ให้ท่อง แต่พอผ่านไปสักพักมันก็เริ่มเบื่ออ่ะ มันซ้ำๆ เดิมๆ ไม่ได้เอาไปใช้จริงสักที
- คอร์สเรียนออนไลน์: อันนี้ก็ลองนะ มีทั้งแบบฟรี แบบเสียตังค์ บางอันก็ดี สอนเข้าใจง่าย แต่ปัญหาคือเราไม่มีวินัยเอง เรียนๆ หยุดๆ สุดท้ายก็ไม่จบสักคอร์ส
- ท่องศัพท์เป็นนกแก้ว: เคยพยายามจะท่องศัพท์วันละ 10 คำ 20 คำ ทำได้อยู่สองสามวันมั้ง แล้วก็ลืมหมดเลย คือมันไม่ได้เข้าไปในหัวจริงๆ อ่ะ
บอกตรงๆ ว่ามีช่วงที่แบบอยากจะล้มเลิกไปเลยนะ รู้สึกว่ามันยากเกินไปสำหรับเราว่ะ พูดก็ไม่ได้ ฟังก็ไม่รู้เรื่อง อ่านก็ไม่ออก เขียนยิ่งแล้วใหญ่เลย เหมือนคนใบ้ที่อยากจะตะโกนแต่ไม่มีเสียง อึดอัดมาก
จุดเปลี่ยนเล็กๆ ที่ทำให้ไปต่อได้
จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมลองเปลี่ยนวิธีคิดใหม่ คือเลิกโฟกัสที่ความสมบูรณ์แบบ เลิกกลัวว่าจะพูดผิดแกรมมาร์ หรือออกเสียงไม่เป๊ะ เริ่มจากสิ่งที่ตัวเองชอบจริงๆ ตอนนั้นชอบฟังเพลงสากลมาก ก็เลยเริ่มจากตรงนั้น
เริ่มจากการฟังเพลงแล้วดูเนื้อเพลงตาม พยายามร้องตาม ถึงจะเพี้ยนๆ มั่วๆ ก็ช่างมัน แล้วก็เริ่มหาความหมายของคำศัพท์ที่เราได้ยินบ่อยๆ ในเพลง จากนั้นก็เริ่มขยับไปดูพวกคลิปสั้นๆ ในยูทูบ ที่เป็นเรื่องที่เราสนใจ พวกคลิปสอนทำอาหารบ้าง คลิปรีวิวเกมบ้าง เลือกช่องที่พูดไม่เร็วมาก แล้วก็เปิดซับอังกฤษเอาไว้
สิ่งที่ค้นพบคือ พอเราสนุกกับมัน เราจะอยากทำมันบ่อยๆ ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นการเรียนที่น่าเบื่ออีกต่อไปแล้ว แล้วก็เริ่มกล้าที่จะพูดออกมาบ้าง ผิดๆ ถูกๆ ก็พูดไปก่อน อาศัยว่าเราดูหนัง ฟังเพลงมาเยอะ มันก็พอจะมีประโยคติดปากอยู่บ้าง
ผมเริ่มหาเพื่อนคุยเป็นภาษาอังกฤษ อาจจะเป็นเพื่อนต่างชาติในเกมออนไลน์บ้าง หรือกลุ่มแลกเปลี่ยนภาษาบ้าง แรกๆ ก็เขินนะ พูดตะกุกตะกัก แต่ส่วนใหญ่เขาก็ใจดี พยายามจะเข้าใจเรา แล้วก็ช่วยแก้ไขให้ ตรงนี้สำคัญมาก คือต้องกล้าที่จะใช้มันจริงๆ ต่อให้เราเรียนแกรมมาร์มาเป๊ะแค่ไหน แต่ถ้าไม่เคยเอาไปพูด มันก็ไม่มีประโยชน์เลย
ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เก่งเทพอะไรหรอกนะ ยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ แกรมมาร์ก็ยังมั่วๆ อยู่บ้าง ศัพท์ยากๆ ก็ยังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนที่เริ่มจากศูนย์เลย ถือว่ามาไกลมากแล้ว อย่างน้อยก็พอจะสื่อสารเรื่องทั่วไปได้ ดูหนังฟังเพลงเข้าใจมากขึ้นเยอะ อ่านบทความง่ายๆ ได้ มันเหมือนเปิดโลกอีกใบให้เราเลยจริงๆ ครับ
สรุปคือ อย่าไปกลัวครับ เริ่มจากสิ่งที่ชอบ หาความสนุกจากมัน แล้วก็ใช้มันบ่อยๆ ผิดก็ช่างมัน ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิดหรอกครับ การเรียนภาษาอังกฤษมันไม่มีทางลัดจริงๆ นะ มันคือการสะสมไปเรื่อยๆ สู้ๆ ครับทุกคน!
