สวัสดีครับทุกคน วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ เลย กับการฝึกภาษาอังกฤษด้วยตัวเองล้วนๆ จนพอจะพูดคุยสื่อสารได้รู้เรื่องกับเขาบ้าง จากคนที่แบบว่า…พื้นฐานก็งูๆ ปลาๆ เรียนมาตามหลักสูตร แต่เอาเข้าจริง พูดไม่ได้ ฟังไม่รู้เรื่องเลยครับ
จุดเริ่มต้นและความมุ่งมั่น (แบบบ้านๆ)
เอาจริงๆ นะ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่อยากดูหนังฝรั่งรู้เรื่องโดยไม่ต้องอ่านซับตลอดเวลา อยากฟังเพลงสากลแล้วเข้าใจความหมายมันจริงๆ ไม่ใช่แค่ทำนองมันเพราะดี แล้วก็แอบฝันเล็กๆ ว่าถ้ามีโอกาสได้ไปเที่ยวต่างประเทศ ก็อยากจะสั่งข้าวสั่งน้ำเองได้ ถามทางเองได้ ไม่ต้องพึ่งใครตลอด
ผมเริ่มจากศูนย์เลยก็ว่าได้ คือความรู้ที่มีมันน้อยนิดเหลือเกิน จำได้ว่าไปรื้อหนังสือเรียนเก่าๆ สมัยมัธยมมาปัดฝุ่น โห…เปิดไปได้สองหน้าก็ปิดละครับ มันน่าเบื่อมาก! ศัพท์ก็เยอะ แกรมม่าก็ยุบยั่บไปหมด รู้สึกท้อตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลย
ลองผิดลองถูก สารพัดวิธี
ช่วงแรกนี่สะเปะสะปะมากครับ ใครว่าอะไรดีก็ลองหมด
- โหลดแอปฝึกภาษา: ก็ดีนะ มีเกมให้เล่น มีคำศัพท์ใหม่ๆ แต่พอถึงจุดนึงมันก็ซ้ำๆ เดิมๆ ไม่ได้ช่วยเรื่องการพูดเท่าไหร่
- ดูคลิปสอนในเน็ต: อันนี้ได้ผลดีขึ้นมาหน่อย ได้เห็นหน้าเห็นตาคนสอน ได้ฟังสำเนียง แต่ก็ยังเป็นแบบทางเดียวอยู่ดี เราไม่ได้โต้ตอบ
- พยายามท่องศัพท์: ท่องวันนี้ พรุ่งนี้ลืม! มันไม่เข้าหัวเลยถ้าไม่ได้เอาไปใช้จริงๆ
จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมไปเจอแนวคิดที่ว่า “อยากพูดได้ ก็ต้องพูด” มันดูเหมือนกำปั้นทุบดินนะ แต่มันคือเรื่องจริง! แล้วก็ “อยากฟังรู้เรื่อง ก็ต้องฟังเยอะๆ” เออ…มันก็แค่นั้นเองนี่หว่า
วิธีที่เวิร์ค (สำหรับผมนะ)
หลังจากลองมั่วๆ มาพักใหญ่ ผมก็เริ่มจับทางของตัวเองได้ครับ
1. เปลี่ยนสิ่งที่ชอบให้เป็นบทเรียน: ผมชอบดูหนัง ดูซีรีส์ฝรั่งมาก ก็เริ่มจากตรงนี้เลยครับ ตอนแรกเปิดซับไทยก่อน แล้วก็เปลี่ยนเป็นซับอังกฤษ พยายามฟังว่าเขาพูดอะไร ตรงกับซับไหม แรกๆ ก็จับได้บ้างไม่ได้บ้าง มั่วๆ ไป แต่พอดูเรื่องที่ชอบซ้ำๆ มันเริ่มชินหูครับ เริ่มจับคำได้เป็นประโยค
2. เพลงช่วยได้เยอะ: ผมชอบฟังเพลงสากลอยู่แล้ว ก็เริ่มหาเนื้อเพลงมาดูตาม ร้องคลอตามไป ถึงจะเพี้ยนๆ บ้างก็ช่างมัน (ฮา) มันช่วยเรื่องการออกเสียง และจำศัพท์เป็นวลีๆ ได้ดีมาก
3. พูดกับตัวเอง: อันนี้อาจจะดูบ้าๆ หน่อยนะ แต่ผมทำจริง! เวลาอยู่คนเดียว ผมจะลองคิดเป็นภาษาอังกฤษ ลองพูดออกมาเบาๆ เล่าเรื่องให้ตัวเองฟังว่าวันนี้ทำอะไรมาบ้าง หรือจินตนาการว่ากำลังคุยกับฝรั่งอยู่ มันช่วยลดความเขินอายเวลาต้องพูดจริงๆ ได้เยอะเลย
4. หาเรื่องใช้จริง (แบบง่ายๆ): พอเริ่มมั่นใจขึ้นมานิดนึง ผมก็ลองหาโอกาสใช้ เช่น เวลาไปซื้อของตามร้านที่มีป้ายภาษาอังกฤษ หรือมีพนักงานที่พอจะพูดอังกฤษได้บ้าง ก็ลองถามอะไรง่ายๆ ดู ผิดบ้างถูกบ้างก็ไม่เป็นไร ถือว่าได้ฝึก
5. เลิกกลัวแกรมม่า (ชั่วคราว): ผมเคยหมกมุ่นกับแกรมม่ามาก กลัวพูดผิดแล้วจะน่าอาย แต่พอเปลี่ยนความคิดว่า “สื่อสารรู้เรื่องก่อน ถูกผิดค่อยว่ากัน” มันทำให้กล้าพูดมากขึ้นเยอะครับ แกรมม่ามันจะค่อยๆ ซึมซับเข้ามาเองจากการฟังและการอ่านเยอะๆ
ผลลัพธ์ที่ได้ และสิ่งที่อยากบอกต่อ
ผ่านมาหลายปี (บอกเลยว่าใช้เวลาพอสมควร ไม่ใช่เดือนสองเดือนแล้วเก่งเลย) ตอนนี้ผมสามารถดูหนัง ฟังเพลงภาษาอังกฤษได้เข้าใจมากขึ้นเยอะมาก สามารถพูดคุยเรื่องทั่วๆ ไปในชีวิตประจำวันได้ สั่งอาหาร ถามทาง หรือแม้แต่คุยเล่นกับชาวต่างชาติได้บ้าง ถึงจะไม่คล่องปรื๋อเหมือนเจ้าของภาษา แต่ก็ถือว่ามาไกลจากจุดเริ่มต้นมากๆ ครับ
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความสม่ำเสมอครับ ทำทุกวัน วันละนิดวันละหน่อยก็ยังดีกว่าไม่ทำเลย อย่าท้อถอยง่ายๆ หาแรงบันดาลใจให้ตัวเองอยู่เสมอ และที่สำคัญคือ “สนุก” กับมันครับ ถ้าเราสนุกกับการเรียนรู้ มันจะไปได้เร็วและไม่น่าเบื่อเลย
หวังว่าประสบการณ์ของผมจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ ที่กำลังพยายามฝึกภาษาอังกฤษด้วยตัวเองอยู่นะครับ สู้ๆ ครับทุกคน มันทำได้จริงๆ!
