สวัสดีครับเพื่อนๆ วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงเลยกับเรื่อง “บทเรียนภาษาอังกฤษ” ของผมเอง คือเมื่อก่อนเนี่ย ผมก็เป็นคนหนึ่งที่คิดว่าภาษาอังกฤษมันยากโคตรๆ เรียนมาตั้งหลายปี ทำไมยังพูดไม่ได้สักทีวะ?
ช่วงเริ่มต้นและความเข้าใจผิดๆ
ตอนเริ่มแรกเลยนะ ผมก็ไปลงคอร์สเรียนแกรมมาร์ก่อนเลย คิดว่าถ้าแกรมมาร์เป๊ะ เดี๋ยวอย่างอื่นมันจะตามมาเอง โอ้โห นั่งท่องจำ Tense ต่างๆ นั่งผันกริยา 3 ช่อง จำคำศัพท์เป็นเล่มๆ ผลลัพธ์คืออะไร? เวลาจะพูดจริงๆ ในหัวมันตีกันยุ่งเหยิงไปหมด คิดแต่ว่า เอ๊ะ ประโยคนี้ต้องใช้ Tense ไหนนะ คำนี้ถูกหลักไวยากรณ์รึเปล่า จนสุดท้ายก็อ้ำๆ อึ้งๆ พูดไม่ออก กลัวผิดไปหมด
แล้วก็เคยไปบ้าจดศัพท์ครับ เห็นศัพท์คำไหนน่าสนใจ จดๆๆๆ จดเต็มสมุดไปหมด แต่พอจะเอามาใช้จริง นึกไม่ออกว่ะครับ มันเหมือนกับว่ารู้เยอะนะ แต่เอามาประกอบร่างเป็นประโยคสื่อสารไม่ได้จริงสักที มันเหมือนมีกำแพงอะไรสักอย่างกั้นไว้
จุดเปลี่ยนและลองผิดลองถูก
มีช่วงนึงผมท้อมากเลยนะ รู้สึกว่าทำไมเรามันโง่จังวะ คนอื่นเขาพูดกันคล่องปรื๋อเลย ผมเลยลองสังเกตดูพวกฝรั่ง หรือคนที่เขาพูดได้คล่องๆ เขาไม่ได้มานั่งกังวลเรื่องแกรมมาร์จ๋าขนาดนั้น บางทีพูดผิดๆ ถูกๆ ด้วยซ้ำ แต่เขาสื่อสารรู้เรื่อง! จุดนั้นแหละครับที่ผมเริ่มคิดได้ว่า เป้าหมายของการเรียนภาษาคือการสื่อสาร ไม่ใช่การเป็นนักไวยากรณ์เอก
ผมเลยเปลี่ยนวิธีใหม่หมดเลยครับ
- เลิกท่องแกรมมาร์แบบเอาเป็นเอาตาย: ไม่ใช่ว่าทิ้งเลยนะ แต่เอาแค่พอเข้าใจโครงสร้างพื้นฐานพอ ไม่ต้องเป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว
- เริ่มจากการฟังเยอะๆ: ผมเริ่มจากการดูหนังฝรั่งแบบเปิดซับอังกฤษ หรือถ้ายังไม่ไหวก็ซับไทยไปก่อน แล้วพยายามฟังว่าเขาพูดอะไรกัน สำเนียงเป็นยังไง จากนั้นก็ลองปิดซับแล้วฟัง
- หัดพูดตาม: พอฟังแล้วก็ลองพูดตามประโยคสั้นๆ ง่ายๆ ที่เขาพูดกันในหนัง ในเพลง ไม่ต้องกลัวผิด พูดไปเลย อัดเสียงตัวเองฟังบ้างก็ดี จะได้รู้ว่าเราออกเสียงเพี้ยนตรงไหน
- หาเรื่องใช้จริง: อันนี้สำคัญมาก ผมพยายามหาโอกาสคุยกับฝรั่งจริงๆ อาจจะเป็นเพื่อนออนไลน์ หรือไปตามงานที่มีชาวต่างชาติบ้าง แรกๆ ก็ตะกุกตะกัก เขินอาย แต่พอได้พูดบ่อยๆ มันก็เริ่มชินปากมากขึ้น
- อ่านเรื่องที่ชอบ: หาบทความภาษาอังกฤษง่ายๆ หรือหนังสือการ์ตูนเด็กภาษาอังกฤษมาอ่าน มันจะทำให้เราสนุกกับการอ่าน ไม่เบื่อ
ผลลัพธ์และการเรียนรู้ที่สำคัญ
ช่วงแรกๆ ที่เปลี่ยนวิธีเนี่ย มันก็ยังกระท่อนกระแท่นนะ ฟังไม่ค่อยทัน พูดก็ผิดๆ ถูกๆ แต่ผมกัดฟันทำไปเรื่อยๆ สิ่งที่สังเกตได้คือ ผมเริ่มจับใจความได้มากขึ้น เริ่มกล้าพูดมากขึ้น ถึงแม้จะยังไม่ถูกแกรมมาร์ 100% แต่คู่สนทนาเขาเข้าใจสิ่งที่เราจะสื่อนะ แล้วเขาก็ไม่ได้มานั่งจับผิดแกรมมาร์เราด้วย
ตอนนี้ ถามว่าเก่งเทพเลยไหม ก็ยังครับ ภาษาอังกฤษมันต้องเรียนรู้ไปตลอดชีวิต แต่ที่แน่ๆ คือ ผมกล้าพูดมากขึ้นเยอะ เข้าใจได้มากขึ้นเยอะ และที่สำคัญคือ ผมไม่กลัวมันอีกต่อไปแล้ว
บทเรียนสำคัญที่ผมได้จากเรื่องนี้เลยคือ อย่าไปยึดติดกับตำรามากเกินไป ภาษาคือเครื่องมือในการสื่อสาร เน้นการใช้งานจริง ฟังเยอะๆ พูดเยอะๆ ผิดบ้างถูกบ้างช่างมัน ค่อยๆ ปรับปรุงแก้ไขไป เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองครับ ใครที่กำลังท้อๆ อยู่ ลองเอาวิธีของผมไปปรับใช้ดูได้นะ ไม่หวงเลยครับ สู้ๆ ครับทุกคน!
