หาที่ เรียน ภาษา อังกฤษ กับ ฝรั่ง ตัวต่อตัว ราคาไม่แรง

เอาล่ะครับ วันนี้จะมาโม้เรื่องที่ไปลองผิดลองถูกมากับตัวเองล้วนๆ นั่นก็คือการไปเรียนภาษาอังกฤษกับฝรั่งแบบตัวต่อตัวนี่แหละ ตอนแรกๆ ก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ แค่รู้สึกว่าเออ…อยากพูดได้คล่องๆ เหมือนในหนังบ้างอะไรบ้าง ไม่ใช่แค่งูๆ ปลาๆ พอเอาตัวรอดไปวันๆ

จุดเริ่มต้นความคิดบ้าๆ

เรื่องของเรื่องคือผมเบื่อตัวเองมากครับ เวลาจะพูดภาษาอังกฤษแต่ละทีนี่เหมือนคนใบ้กิน คิดศัพท์ไม่ออก เรียงประโยคไม่ถูก ทั้งๆ ที่ในหัวมันก็มีคำศัพท์อยู่บ้างนะ แต่พอจะอ้าปากพูดเท่านั้นแหละ…หายหมด! เลยตัดสินใจว่า เอาน่า! ลองหาครูฝรั่งสอนแบบตัวต่อตัวดูซักตั้ง มันจะซักแค่ไหนกันเชียว

ตอนนั้นก็คิดง่ายๆ ว่าเรียนกับเจ้าของภาษาน่าจะเวิร์คสุดแล้วมั้ง เขาคงแก้ให้เราตรงจุดได้เลย แถมได้ฟังสำเนียงจริงๆ ด้วย ไม่ใช่แค่ในตำราหรือในแอป

ภารกิจตามล่าหาครูฝรั่ง

พอตัดสินใจปุ๊บ ก็เริ่มลงมือหาครูเลยครับคุณเอ๊ยยย…ช่วงนี้แหละบันเทิงสุดๆ ตอนแรกก็เซิร์ชหาตามเว็บต่างๆ ที่เขามีโปรไฟล์ครูให้เลือก โอ้โห…เยอะแยะตาลายไปหมด บางคนโปรไฟล์อย่างเทพ ดูรูปแล้วแบบ…ใช่เลยคนนี้! แต่พอลองทักไปคุยจริงๆ บางคนก็ตอบช้าเป็นวัน บางคนก็ดูเหมือนไม่ค่อยอยากสอนคนไทยเท่าไหร่ก็มีนะ หรือบางทีเจอครูที่เรทราคาสูงลิ่วจนกระเป๋าตังค์สั่นก็มี

มีอยู่ครั้งนึงนะ ผมนัดทดลองเรียนกับครูคนนึงผ่านออนไลน์นี่แหละ ในรูปโปรไฟล์ดูดีมาก ดูเป็นมิตรสุดๆ พอถึงเวลาเรียนจริง เปิดกล้องมา…อื้อหือ…คนละเรื่องเลยครับพี่น้อง! ครูดูเนือยๆ เหมือนเพิ่งตื่นนอน แถมสอนแบบขอไปทีสุดๆ ผมนี่นั่งเอ๋อไปเลย เสียเงินค่าทดลองเรียนไปฟรีๆ ครั้งนั้นโคตรเฟลเลยครับ บอกตรงๆ

แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้นะ ลองหาต่อไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เจอครูที่ดูแล้วน่าจะเข้ากับเราได้ คุยกันรู้เรื่อง ดูมีประสบการณ์สอนจริงๆ ไม่ใช่แค่ฝรั่งอยากหาลำไพ่พิเศษ

เปิดประสบการณ์เรียนจริง…ตัวต่อตัว

คาบแรกที่เรียนกับครูตัวเป็นๆ นี่บอกเลยว่า โคตรเกร็ง ครับ! นั่งตัวแข็งทื่อเลย ไม่รู้จะพูดอะไร กลัวพูดผิด กลัวครูไม่เข้าใจ กลัวไปหมดทุกอย่าง ครูถามอะไรมา ผมก็ตอบได้แค่ Yes, No, Okay…ศัพท์แสงที่เคยท่องๆ มา หายวับไปกับตา! สมองมันตื้อไปหมด

แต่ครูที่ผมเจอเขาก็ใจเย็นนะ ค่อยๆ ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย ถามเรื่องทั่วไป เรื่องงานอดิเรก เรื่องชีวิตประจำวัน พยายามทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย ซึ่งมันก็ช่วยได้เยอะเลยครับ จากที่พูดตะกุกตะกัก ก็เริ่มกล้าพูดมากขึ้นทีละนิดๆ

• ช่วงแรกๆ: พูดผิดพูดถูกตลอด โดนแก้แกรมม่าบ่อยมาก สำเนียงก็ยังเพี้ยนๆ อยู่
• สิ่งที่ได้เรียนรู้: ไม่ใช่แค่เรื่องภาษา แต่เป็นเรื่องการกล้าแสดงออก กล้าที่จะลองผิดลองถูก
• ความรู้สึก: บางทีก็ท้อนะ แต่ก็ฮึดสู้ เพราะเสียดายตังค์ 555

ครูเขาก็จะคอยแก้ให้ตลอดตรงไหนผิด ตรงไหนควรพูดแบบไหนถึงจะธรรมชาติเหมือนเจ้าของภาษาเขาพูดกันจริงๆ ไม่ใช่แค่ถูกแกรมม่าตามตำราเป๊ะๆ แต่ฟังแล้วแข็งทื่อ มันทำให้ผมได้เรียนรู้สำนวน หรือวลีที่ฝรั่งเขาใช้กันจริงๆ ในชีวิตประจำวัน ซึ่งหาไม่ได้ในห้องเรียนทั่วไปเลยนะ

มีอยู่วันนึงผมเล่าเรื่องตลกให้ครูฟัง แต่เล่าเป็นภาษาอังกฤษแบบกระท่อนกระแท่นมาก ครูเขาก็พยายามทำความเข้าใจนะ แล้วพอเขาเก็ทมุกผมเท่านั้นแหละ…หัวเราะลั่นเลย! วินาทีนั้นผมรู้สึกแบบ…เฮ้ย! กูทำได้ว่ะ! มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ เลยครับ

แล้วมันคุ้มค่าไหม?

ถ้าถามผมตอนนี้ว่าการลงทุนไปเรียนกับฝรั่งตัวต่อตัวมันคุ้มไหม? ผมตอบได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า โคตรคุ้ม! ถึงแม้ช่วงแรกๆ มันจะทุลักทุเลไปบ้าง ต้องปรับตัวเยอะ ต้องใช้ความกล้าเยอะ แต่มันทำให้ผมก้าวข้ามกำแพงความกลัวของตัวเองไปได้เลย

สิ่งที่ได้มันไม่ใช่แค่สกิลภาษาอังกฤษที่ดีขึ้นแบบก้าวกระโดดนะ แต่มันคือ ความมั่นใจ ที่เพิ่มขึ้นแบบสุดๆ ตอนนี้ผมกล้าที่จะเริ่มบทสนทนากับชาวต่างชาติมากขึ้น กล้าที่จะแสดงความคิดเห็นเป็นภาษาอังกฤษโดยที่ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าจะพูดผิดพูดถูกอีกต่อไป มันเหมือนเป็นการเปิดโลกให้ตัวเองเลยก็ว่าได้ครับ

ใครที่กำลังลังเลอยู่ ผมบอกเลยว่าลองดูเถอะครับ อาจจะเจอครูที่ไม่คลิกบ้างในช่วงแรกๆ ก็อย่าเพิ่งท้อ หาต่อไปครับ ถ้าเจอคนที่ใช่แล้ว รับรองว่าคุณจะได้อะไรมากกว่าแค่ความรู้ภาษาอังกฤษแน่นอนครับผม ฟันธง!